lunes, marzo 16, 2009

é tempo de camiño andar...



Amence paseniño nas terras do solpor
as brétemas esváense coas raiolas do sol

meu amor, meu amor, imos cara o maior
miña amada, meu ben, imos polas terras do alén

acariña o silencio e escoita o corazón
que moitos dos teus soños latexan ao seu son

é tempo de camiño andar e de non esquecer
que o futuro que ha de vir é o que has de facer


e o sol vai silandeiro deitándose no mare
facéndonos pequenos con tanta inmensidade.

viernes, marzo 06, 2009

Un universo en la palma

Hoy, no se donde estoy. No se adonde voy.

Solo se que no me gusta el lugar en el que me encuentro. Solo se que quiero salir de aquí y no puedo…

Cada puerta que abro me conduce al mismo sitio. En un bucle infinito cuyo principio se pierde en el tiempo y para el que no se vislumbra final.
En ocasiones aparece un espejismo de cambio que no hace más que añadir dolor y rabia a la frustración, mostrándome el lugar al que no logro llegar.

A veces me siento, cansada, a observar el paisaje, tratando de averiguar cómo llegue hasta aquí. A veces intento acomodarme a la niebla que me rodea, con la esperanza de que la resignación haga más fácil el camino. A veces grito de pura furia, sabiendo que no hay oídos que me puedan escuchar. A veces, simplemente, me dejo caer, acurrucada, como un bebe asustado e indefenso ante una nada hostil y cruel que no puedo manejar…

Pero sigo avanzando, poniendo la “puta vía Láctea” que llevo en la palma de mi mano al alcance de todos los demás, y preguntándome cuando llegará el día, si es que llega, en que yo misma la pueda alcanzar…

Ayer creía saber hacia donde dirigía mis pasos.
Mañana continuaré sin brújula buscando mi rumbo.
Hoy no quiero pensar...